Intercontinentaal snorkelen en een halve Sarah

Gister besloten het trouwe bloggen eventjes voor 1 keer over te slaan. Het weer was zo slecht dat zelfs onze trip naar de Blue Lagoon op het aller laatste moment werd afgezegd. Om de blues te verdrijven toch in een volle sneeuwstorm op zoek gegaan naar de staatswinkel, wat in IJsland de enige plek is waar ze alcohol mogen verkopen. Grappig detail, het is hier al jarenlang prima geoorloofd en zelfs normaal om in het weekend of tijdens het stappen een litertje vodka weg te werken (party on!) maar het is pas legaal sinds 1989 om een biertje te drinken. Bier werd hier voor die tijd ook gewoon niet verkocht. Het legaliseren van bier wordt ieder jaar nog gevierd tijdens het beer festival op 1 maart, als wij net weggaan, maar gelukkig beginnen ze in de dagen ervoor ook alvast. Met een IJslands biertje (en whiskey, vodka en rum, kuch) in de hand uiteindelijk in een versierde woonkamer (SURPRISE!!) om 00:00 kunnen proosten op de verjaardag van Jacqueline.

Happy birthday to you, happy birthday to you!

De eerste halve Sarah rimpels en grijze haren waren na de nacht van gister dan ook goed te zien bij ons beiden vanmorgen, hahaha. Na een helden ontbijt ons klaargemaakt voor de tour van vandaag! The sky was blue, the sun was shining en de Snorkeling in Silfra tour ging gewoon door, blijer kon je ons niet maken.

Pick up wederom bij het Metropolitan Hotel om de hoek. De jongen die ons kwam halen stelde zich voor als Ted en bleek een Australian bloke te zijn. Zijn ‘how the hell did you end up here then’ verhaal was een briljante. Hij werkte in Australië als een diving instructor en kreeg daar een collega vanuit hier. Na haar verhalen had hij eigenlijk meer voor de grap hier gesolliciteerd en was het daarna compleet vergeten. Tot op een dag om 5 uur ‘s ochtends zijn telefoon ging (lang leve het tijdsverschil) en ze aan hem vroegen ‘okay so when can you start’ waarop hij antwoordde ‘maybe in a month or so’, ophing en tegen zijn vrouw zei ‘oh yeah by the way honey, we’re moving to Iceland’. Whut?! hahaha

Verder gezellig zitten kletsen over ons verblijf hier en het feit dat praktisch alles wat we wilden doen werd afgezegd. Ted vertelde dat het ook voor IJslandse begrippen het winterseizoen zelden zo extreem slecht is als dit jaar en dat er nog niet eerder zoveel tours waren afgezegd. Whoopdiedoo.. Zijn goede nieuws was echter ook dat dive.is waar hij voor werkt echt alleen maar dingen niet door laat gaan als de weg daadwerkelijk compleet wordt afgesloten. Als we er op wat voor manier kunnen komen dan gaan we het doen!

Huppekee, dat is de insteek die deze meiden graag zien. Snel nog wat olie op het vuur gegooid door te zeggen dat vandaag Jacq dr verjaardag was en gaan met die banaan!

Samen in het busje met Ted nog 5 andere mensen opgehaald waaronder 4 Chinezen (absolutely no offence maar de namen waren te lastig om te onthouden) en Luke, nog n mate uit Australië en hierna de reis vervolgd richting Þingvellir National Park waar de Silfra kloof zich bevindt. Hetzelfde nationale park waar we met de Golden Circle tour ook waren geweest maar waar je toen de continentale platen van een afstandje kon bewonderen zouden we er nu echt van dichtbij overheen cq tussendoor kunnen snorkelen. Silfra is de plek waar de breuk op dit moment nog het meest actief is onderwater en de enige plek op de HELE wereld waar je kan snorkelen tussen de continentplaten. Yeah baybee!

Halverwege de rit moest Ted zijn baas nog even bellen om te vragen of de weg niet afgesloten zou zijn. Zodra we Reykjavik uit reden waren de wolken en daarmee ook de sneeuwstorm weer terug en in het gehele land is tot aan zaterdagochtend in de hooglanden nog een weer waarschuwing van kracht m.b.t. de windkracht. Gespitste oren luisterden mee vanaf de achterbank, het zou toch niet zo zijn dat? Tot grote hilariteit verklaarde hij aan zijn baas dat hij hoe dan ook ging rijden vandaag, al moest het stapvoets omdat ‘otherwise I will totally get my ass kicked by these two dutch girls in the back’. Ted had zoals jullie begrijpen een opvallend goed inschattingsvermogen..

Amen to that en gas op die lollie!

Stiekem heb ik wel eventjes met een zweet reet in het busje gezeten want hoe hoger op we klommen hoe slechter het zicht. Door de gigantische wind werd de sneeuw van alle kanten over het wegdek geblazen met zo’n kracht dat het asfalt niet meer te zien was. Het enige wat je nog enigszins als oriëntatie punt kon gebruiken waren de gele paaltjes naast de weg. Ted vertelde ook dat de combinatie van wind en temperatuur er voor zorgen dat de autodeuren zo ongeveer 5 keer per dag dicht vriezen. Het grootste gevaar was nog niet eens perse de sneeuw maar het letterlijk van de weg afgeblazen worden door de combinatie van bevroren wegdek en rukwinden.

Juistem.

Stapvoets een deel van de berg overgegaan maar opgeven, dat nooit. In de luwte werd de situatie al een stuk minder erg, als was het een wereld van verschil vergeleken met zonnig en droog Reykjavik. Wat een land, ik zweer het, het klimaat en weer verschilt hier a 5 minuten en per vierkante meter.

Uiteindelijk veilig bij het café van het nationale park aangekomen. Hier werden de mensen die nog geen thermo ondergoed aanhadden verzocht zich om te kleden op de toiletten terwijl Ted het busje vol propte met fleece onesies. In het busje legde hij uit dat het op de plaats van bestemming de bedoeling was je ski kleding uit te doen en de onesie aan waarna je door hem of zijn collega die al ter plaatse was in een speciaal dry suit kon worden gehesen. Een dry suit is zoals het woord zelf al zegt waterdicht. Om te zien is het net als een wetsuit alleen dan dikker en minder handelbaar. Het maakt het snorkelen een stuk aangenamer maar het beweegt voor geen meter dus 1 keer aan is voor je gevoel ook nooit meer uit ontdekten we iets later..

Zo gezegd zo gedaan en na een ritje van een kleine tien minuten vanaf het café hebben we ons omgekleed in het busje wat al een beleving is op zich, prop 7 mensen in een busje en laat ze zich allemaal tegelijkertijd omkleden. Jacq lag op een gegeven moment praktisch op mijn schoot met haar voeten in de nek van de Chinese buurjongen om haar broek uit te krijgen terwijl ik met mijn kop vast zat in mijn eigen fleece trui waarvan de rits niet los wilde gaan. Briljante situatie. Luke, de Australische jongen die als enige de ‘hele’ voorbank tot zijn beschikking had heeft in zijn broek gepiest van het lachen.

De onesie was echter de easy part of the job. Nadat deze vakkundig tot boven toe was dicht geritst werd het tijd voor het echte werk. Kom maar op met je dry suit! Eerst beide benen erin geperst en getracht het mormel omhoog te hijsen. Net zo strak en oncomfortabel als een wetsuit en natuurlijk nooit ingericht op vrouwelijke vormen heb ik al een kwartier staan hijsen om hem überhaupt over de heupen heen te krijgen. ‘Oh my God, it’s like trying to fit into a giant condom’ was mijn mond al uit voordat ik er erg in had, tot grote hilariteit van onze Chinese vrienden waarvan de enige die een beetje Engels kon het ter plekke ook nog even vertaalde voor de rest. Zo maak je vrienden in IJsland :)

Zodra het gelukt is om het geval dry suit over je heupen heen te krijgen hou je zo’n ontzettend charmant harembroek gevoel. Je weet wel, waarbij je kruis ergens tussen je knieën zweeft en je het gevoel hebt alsof je een pak pampers hebt aangetrokken vanmorgen in plaats van je string. Briljant. Voor Jacq kwam daar nog bij dat de standaard voeten die aan het pak vastzitten ongeveer 3 schoenmaten te klein waren (‘I have very big feet’) en haar tenen noodgedwongen een langzame pijnlijke dood aan het sterven waren.

Na de voeten, benen en heupen alleen nog maar 'even' beide armen erin, het gevaarte nog meer omhoog trekken over je borst heen en daarna de uitdaging van de eeuw, je hoofd.

Zonder hulp gaat dit niet! Rondom de polsen en rondom de nek zit een extra strakke neopreen laag die moet voorkomen dat er water toch stiekem je pak in kruipt. Na 2 seconden dacht de bloedvoorziening in onze beider polsen ‘oké tot ziens’ en waren we toch wel een beetje benieuwd hoe dit zou voelen rondom je nek.

Jacq was de eerste die hulp kreeg van onze Ted. Terwijl ze luid riep ‘Watch it, I have a big head, a big head’ forceerde Ted haar hoofd door het gat heen en waren we met z'n allen getuige van de rebirthing van Jacqueline van der Zee waarbij ze zelf ook nog even heel hard riep ‘it’s a girl!’. Ik lag proestend van de lach op de grond, als bystander was het een exacte kopie van de scene in Ace Ventura waarbij Jim Carrey uit de anus van die nep neushoorn probeert te kruipen. So funneh!!! Jammer alleen dat ik daarna zelf ook nog moest, hahahaha. Dit alles vond overigens plaats buiten het busje waar de sneeuwstorm en rukwinden ons nog steeds onlosmakelijk gezelschap hielden. Niet te filmen.

Eenmaal over het hoofd heen kregen de meesten van ons waaronder Jacq ook nog een speciale nekgordel om, wederom om te voorkomen dat je stiekem toch water je pak in zou kruipen. ‘Ted is going all 50 shades of grey on your ass’ hahaha. Yours truly hoefde geen gordel, het neopreen zat strak genoeg (or maybe I’d been a good girl). De rits op de rug werd goed stevig dichtgemaakt waarna het tijd was voor de neoprene bivakmuts waarna Luke laconiek zei ‘Okay now I do feel like a giant condom’. Handschoenen aan (‘I have really big hands' - Yes, she’s basically really big everywhere, hahaha) en eindelijk klaar.

De collega die al ter plaatse was heette Patrick en had ook een groep van 8 mensen, totaal dus 16. Voor het daadwerkelijke snorkelen werden we wederom in 2 groepen gesplitst. Aan de rand van het meertje bij de Silfra kloof was een plateau gemaakt waar of Patrick of Ted je de duikbril met snorkel opzette en je flippers voor je aantrok (‘okay so I’m gonna horseshoe you now, giddy up’).

To the point of no return. Het trappetje af en het water in. Water wat afkomstig is van een gletsjer. Water wat 0 graden is, in een sneeuwstorm met windkracht 7 en een gevoelstemperatuur van -14. Heel eventjes tijdens de afdaling flitste er door me heen dat we echt knetter knettergek moeten zijn om dit te doen.

MAAR OH MY GOD WAT WAS DIT AWESOME!!!!

Het enige wat daadwerkelijk direct met het water in aanraking komt zijn je handen en je gezicht. De rest bleef zoals het hoort ook daadwerkelijk droog. Ja oke, het water is koud maar man, wat nou koud. Kou is voor mietjes! En na een minuut voel je eigenlijk je lippen en je vingers totaal niet meer dus dan heb je er ook geen last meer van!

Zodra mijn duikbril de waterlijn doorbrak bevond ik me in een stille glasheldere onderwaterwereld. Je laat je in principe zoveel mogelijk meedrijven in de stroming zodat je niet het risico loopt met je flippers de wanden te raken. Hierdoor loop je kans het water troebel te maken en dan verlies je een deel van je zicht. Onder water kon je tot 100m ver de kloof in kijken. Ik heb van mijn leven nog nooit zoveel verschillende soorten blauw gezien. Met je hoofd in het water merkte je helemaal niks van de wind en de sneeuwstorm boven het oppervlak, je was even helemaal alleen met je eigen ademhaling en de prachtige wereld onderwater. Wat een plaatje. De Silfra-breuk is een van IJslands best bewaarde geheimen en ik begrijp helemaal waarom! Naast het feit dat het water glashelder is kun je het tijdens het snorkelen ook nog eens gewoon drinken. In totaal hebben we ongeveer 30 a 40 minuten in het water gelegen en gesnorkeld door Silfra Hall, Silfra Cathedral en Silfra Lagoon (vernoemd naar de verschillende rotsformaties onderwater). De Big Crack in het begin ligt zo relatief ondiep dat je hem bijna aan kan raken, touching Europe, touching America. B-E-A-UTIFUL.

Na deze fantastische ervaring kwam de uitdaging van jawel, het uittrekken van het pak. Boven water was het weer nog steeds heerlijk onaangenaam en helaas is het eerste wat je uit moet trekken toch echt je handschoenen. We waren er allebei zeker van, we might lose a finger this way. Zo snel als we konden hebben we ons uit de pakken gewurmd. Luke had de zin 'can somebody take of my pants' nog niet uitgesproken of Mariska zat al op haar knieën. Teamwork tenslotte. Meteen het busje ingeklommen om te schuilen voor de snijdende wind en om zo snel mogelijk onze warme kleren weer aan te trekken, wat wederom een heel karwei blijkt te zijn als je vingers niet mee willen werken! Luke met wie we ondertussen vriendjes waren geworden zorgde snel voor bekers en warme chocolademelk zodat we een beetje konden ontdooien. Zelf hebben we helaas nauwelijks foto’s kunnen maken. Alhoewel mijn awesome telefoon gewoon onder water ook kan filmen en fotograferen was het op geen enkele manier mogelijk om hem te bedienen noch goed vast te houden met de neopreen lobster claw handschoenen aan. Luke had echter een GoPro en na een paar keer lief lachen mochten we zowel afzonderlijk als gezellig met hem op de foto. Deze foto’s moeten we echter nog ontvangen via de email.

Zowel Ted als Patrick hebben onze belevenis in het water vastgelegd met een speciale camera. Don’t worry about looks, underwater in this temperature everybody looks like Angelina Jolie. Sterker nog, bij het boven water komen zag iedereen er eigenlijk uit als Ursula uit de kleine zeemeermin nadat ze net haar lippen had gestift, knalrood en gezwollen van de kou. Dat worden me toch foto’s.

Normaal gesproken moet je deze foto’s kopen. Ted was echter een schatje en zei ‘Normally you have to pay for them but I think we’ve been through enough today, you’ve had enough bad luck AND it’s your birthday so I will email them all to you for free’. Wat een held. Beetje jammer alleen dat hij daarna vroeg hoe oud Jacq was geworden, vervolgens zei dat hij net zo oud was, we erachter kwamen dat onze Luke de baby van de groep was met zijn 21 jaar en ik dus apparently de Granny. Snik.

De terugrit van een uur wederom gezellig zitten kletsen in het busje, ditmaal naast Ted met zn 2en (‘because you two are the only two skinny enough to sit next to me’ - smart Ted, very good way to make friends, SELFIE TIME!). Hij wilde echt absoluut niet geloven dat we geen zusje zijn. Of twins. Of toch zusjes. Of in ieder geval related. Misschien wordt het toch eens tijd om de waarheid boven tafel te halen. Dus moeders van Putten en vaders van der Zee, kom maar op met dat verhaal!

Hier heb ik Jacq niet langer in spanning laten zitten en EINDELIJK verklapt wat ik voor haar verjaardag in petto had. Vanuit Nederland had ik al een tafel gereserveerd in een goed aangeschreven restaurantje wat toevallig ook nog om de hoek zat dus samen lekker uit eten, my treat. Ik had de eigenaar getipt dat ik met een vriendin kwam die jarig was en dat ik haar wilde verrassen. We hebben heerlijk gegeten (o.a. smoked salmon, roasted duck and lamb with a herb crust) en als toetje crème brûlée met natuurlijk het afgesproken kaarsje. Helemaal geslaagd!

Nu moe en voldaan op de bank met een wijntje. Intercontinentaal snorkelen voor je verjaardag = the best gift ever!

Morgenochtend vroeg alsnog een dagje relaxen in de Blue Lagoon, de vulkanische warme baden van IJsland zodat we beide met baby huidjes straks kunnen terugkeren naar Nederland. Hopelijk doen onze vingers het dan ook weer allemaal, bij Jacq doen er nog 2 pijn en mijn vingertoppen voelen eigenlijk niet dat ze aan het typen zijn maar desondanks zou ik het zo nog een keer doen!

Dikke kus vanuit Reykjavik,

Maris